Vandaag contact gehad met een poes die graag iets tegen haar mens wilde zeggen over haar gisteren overleden zusje. Haar mens merkte dat ze iets wilde zeggen, ze kwam steeds langs en keek haar indringend aan en mauwde…
Met toestemming hier opgenomen!
“Eindelijk wordt er naar me geluisterd.
Het is echt goed geweest dat jullie mijn zus hebben laten inslapen.
Ik merk dat er veel emotie omheen zit.
Echt een mensen ding hè! Wij katten volgen veel meer de loop van het leven. Net als water in een rivier, het gaat waar het gaat.
Jullie mensen willen dingen vasthouden, ten koste van jullie gemoedsrust.
Ontspan. Het leven gaat toch zijn eigen gang.
Kijk naar ons drieën. Wij waren zonder huis en toen kregen we toch een huis. We worden geliefd en geven liefde terug. Totdat het niet meer gaat.
En dan laten wij los. Ons lichaam, de mensen waar wij bijwonen, elkaar, en dat is allemaal geen probleem.
Zo gaat het leven. Wij volgen. Wij genieten van elk moment.
Van de zorg, van de liefde, van elkaar. Ik ben er nu voor jullie.
Mijn zus is gegaan. Ze heeft haar lichaam los gelaten. Het is oké, het is zo gegaan.
Wij kennen geen schuld. Wij zijn. Wij voelen. En wij verbinden. Wij ervaren. Wij maken mee. Wij bewegen mee. Dat maakt vrij. Ontspan en geniet.
Dat wilde ik tegen mijn mens zeggen.
Mijn zus is niet goed in praten over dit soort dingen.
Ik weet dat ze niet wilde praten. Maar ze was sowieso een aparte poes. Maar wel erg lief. Ze bedoelde het niet verkeerd. Zo lang het ging was ze er.
Ik: Jouw mens voelt zich schuldig over de beslissing om haar in te laten slapen.
Hoeft niet, de beslissing van mijn mens was OK.
Ik vraag: Waarom?
Omdat deze vanuit liefde is genomen. Meer kunnen we voor elkaar niet doen. Ons mens heeft al zoveel voor ons gedaan. Het is goed zo.
Bij twijfel, herhaal mijn boodschap: het is goed zo…”
